yol şarkıları ses bir

ben gece yolculuklarını severim. ardı ardına sıralanan sokak lambalarının yaratmış olduğu siyahla sarının birbirine karıştığı yolculuklardır bunlar. yolun ortasındaki beyaz çizgi gözümün önünden uzayarak gider ve hüzünle birlikte huzur verir içime.

bazı şarkılar vardır, her yolculukta yeniden can bulurlar. ben can bulan şarkıları severim. ardı ardına sıralanan düşünce baloncuklarının iz bıraktığı, her rengin birbirine karıştığı seslerdir bunlar ve geride bir hikayeden çok daha fazlasını bırakırlar.

bir yolculuktayım  şimdi. nereye gittiğimi, kimin beklediğini bildiğim; fakat sıradaki şarkıyı bilmediğim bir yolda... 

birbirinden farklı yedi şarkı ve o şarkılarla can bulan yedi düşünce baloncuğunun içindeyim.

                                                                       

yol şarkıları ses 1

baloncuğun adı: gitmeler

12 temmuz 2012/Ankara-İstanbul yolu

Amy Winehouse "back to black" derken…

kaç gece gitmeye heveslendiğin oldu, bir hayatı bölüp yıkmayı kaç gece göze alabildin? her yeri siyaha boyamak gözünün önünden geçmedi mi? olmuştur öyle zamanların değil mi? tıpkı şimdiki gibi... yeni bir hikaye yazarken kendime, bir bekleyenim varken hem gidişimde hem dönüşümde, apayrı bir yola dönesim var şu an. siyaha daha yakın bir yola... Amy ile birlikte “black, black, black, black” diye bağırdığım ve sokak lambalarının sıralanmadığı bir yol olmalı belki de. elindeki hayatın soluğunu kesmek istediğin bir anın içinde duyduğun şarkı bu anların bir numaralı şövalyesi olur hani kimi zaman... 

şarkının sonunda yel değirmenleriyle savaşan bir şövalye ile karşı karşıyaysam, var yolun sonunda beni bekleyen bir Sancho Panza’m… 

bu bir mabel yazısıdır

yaşamın boyunca sana her yönden hitap eden insan evladı varsa dünya bir beden daha büyür gözünde.

ve o insan evladına mabel adı verilir. mabel'in hem iç gıdıklayan hem de "ve" bağlacıyla kurduğu anlaşılması zor uzun betimlemeleri en can alıcı özelliğidir.

bkz: en çokta seni ne zamanları en çok içime çekip damarlarımda akıtıyorum biliyor musun? hayat çok pis zumzuklarla yanaşıyor ya bize hani anne çimçiği gibi... herkesin içinde onaylanmayan bir tavır sergilediğinde ve sen o boku yedikten sonra hala annenin menzilindeysen o kadrajdan pişkinlikle kaçmayı başarmalısın ki bu gerçektende zordur -o kol sana ne yapar ne der uzanır- ve kolların devamındaki o 5 uzantının 3 ü öle bi işbirliği yapar ki senin baldır kısmını muhtemelen ya da çok sinsice yapılması gerektiği için o anne canisi tarafından o bölge bi zatihi ayarlanır ve uygulanır. sen ne renk verebilirsin ne de 2-3 dakka soluk alabilirsin ve bize "Keske hayattaki en acı anlarımız bi anne çimçiği kadar trajikomik olsa" dedirttiği anlar "Offf Allahım..." deyip sabır çektiğimde aklıma sen düşersin.

***

böylesi mabel'e onun diliyle denilecek tek bir cümle vardır:

özetle şu bol virajlı zamanlarda bayağı lüks ve huzurlu bir dinlenme tesisi olduğun için ve hayatımın favori insan statüsünde yer aldığın için ve sevilesi öpülesi yenilesi olduğun zamanlarda senle olup sensiz geçen günlerin böyle çıban gibi her bir yerime battığı anlarda canımın bir parçası eksik yanım olduğun için teşekkür ederim. iyi ki iç'tesin ;)

yarın hiç gelmeyecek gibi hissettiğin olur

       yanında iyi gider:  http://www.youtube.com/watch?v=2iTxSl70fJU

       bazı sabahların yavaş başladığı oldu mu hiç hayatında? gözlerin acır öyle sabahlarda. ahh o midene yerleşen on yüz bin milyon baloncuk... teker teker hücum eder vücuduna.
       öyle sabahlar yaşıyorum bugünlerde. gözlerimi asla açmak istemediğim sabahlar gözlerimi en az kapatabildiğim gecelere sahipken üstelik. 
       yanımdan insanlar geçiyor. ben yürüyorum. ama ayaklarım benim değil. insanlar konuşuyor, bense onları tamamlıyorum. ama o ses benim değil. insanlar bana bakmak istiyor, bense gözlerimi kaçırıyorum. gözlerim kimseyi görmek istemiyor.
       o şarkıyı her mırıldandığım an bütün baloncuklar fokurdamaya başlıyor. ama bu sefer midemde değil. kimi nefes borumda, kimi ciğerlerimde, kimi göz bebeklerimde, kimi kalbimde, kimi beynimin içinde... hiçbirinin birbirinden haberi yok sanki, farklı ezgilerle fokurdamaya devam ediyorlar içimin bi' yerinde. "bütün bu baloncukların eski yerini bilen, onları toparlayıp eski yerine koyacak güç nerede?" diyorum. en yakın seslerden biri cevap veriyor. "içindeki bütün bu baloncukların dağılmasına sebep olan ve onların o şekilde fokurdamasına göz yuman güç hayatından çıkmaya karar verdi, bunu kabullenmelisin artık!" 
       acıyor... o andan itibaren yavaş geçen sabaha inat hızlı geçiyor duygularım. yorgunum... serçe parmağını apansız sehpaya vurmak gibi bi' şey bu. acısının çok kısa bi' sürede geçeceğini bildiğin halde sana hissettirdiği en derinlerde...
       bazı gecelerin yavaş başladığı oldu mu hiç hayatında? uykuna acırsın öyle gecelerde. ahh o içine dağılan on yüz bin milyon baloncuk... elbet patlayacaktır, üzülme.

bazı masallar denizde olur

her masal mutlu sonla bitmezdi ve kimi masalın başı da güzel değildi. 
okuyanın sesinden midir bilinmez o masal sayesinde teslim olurdun uykuya.kahramanı ölmüş, iyi duyguların hiç birinin yer almadığı, pastadan evlerin olmadığı, her yerde kötü kalpli cadının kahkahalarının duyulduğu, prensesin o derin uykusundan uyanamadığı simsiyah denizde geçse de bu masal duymak isterdin her gece. içindeki hüzün çekerdi seni.
hüzün de huzur verirdi kimi zaman öyle işte...

insana insan gerek hani kimi zaman

üçüncü cemre düştü bugün toprağa…  bir insan selamladı beni, bir insana selam verdim. bir insan anlamadı beni, bir insana sitem ettim. bir insan kızdı bana, bir insana sinirlendim. bir insan huzur verdi, bir insanı dinledim. bir insanı güldürdüm, bir insanla güldüm. bir insan yakındı bana, bir insandan uzaklaştım. bir insan için önemliydim, ben de bir insan önemsedim. bir insan gözümün içine bakarak konuştu, ben bir insanı can kulağıyla dinledim. bir insan adımı andı sürekli, ben bir insanı konuştum herkese. bir insan bencildi, bir insana bencildim. bir insan özledi beni, bir insanı özledim. bi’ toprağa düşen cemre vardı bi’ de topraktan gelen insan neticede. ve gökten üç insan düştü bugün içime… elma tadı vardı dilimde, elma kırmızısı gözlerde... 

ajandamdan dipnot iki

‘karşıdan karşıya geçerken yoldan gelen araba durup durmamaya, yaya da geçip geçmemeye karar veremediğinde oluşan tereddüt atmosferinin ardından, önce her ikisinin de geçmeye, sonra her ikisinin de durmaya davranması üzerine her iki tarafın yaşadığı yarı şaşkınlık yarı öfke hali.’

oldum olası yarım haller hep korkutur beni. mazharfuatözkan'dan " tam ortasındayım"  ı söylemeye başlar içimdeki o korku, sonra yarımlar biter. insanlar paylaşamaz olur. bunun adına da derler ikilepsi... önce ikilemde kalır insan. sonra seçer. sonra seçtiğine yanar. diğerini seçer. sonra ona da yanar. birey tüm bu yanmalarda yarı öfke yarı şaşkınlık halinde ataklar geçirir. bunlar genelde minör atak olarak nitelendirilir. yapılması gereken tek şey "o piti piti karamela sepeti" ni söylemektir.

zeytinyağlı yaprak sarma

bi' tencere zeytinyağlı yaprak sarması

limonu yerinde, ekşisi bol, pirinci pişmiş, yaprağı taze...

bütün bir hikayenin içine sığdığı bi' tencere zeytinyağlı

özetle...

ikibinoniki geldi, alkış!

Güneş gözüme çarpmıyordu. Uyanmak zor gelir öyle günlerde. Uzun süre kaldım yatağın içinde. Senenin son gününü bu dikdörtgen, yumuşak şeyin içinde geçirsem ne olur ki diye düşündüm. Aldım kucağıma bilgisayarı. Başladım “Evde tek başına” yı izlemeye.  Uyku mahmurluğu geçince kalktım. Bir kahvaltı yaptım öğle yemeği yemem gereken zaman diliminde.

Ardından gözy ve sedy ile alınacaklar listesi hazırlandı. Alışverişe çıkıldı. Maymun iştahlığın vermiş olduğu açgözlülükle bir kutu zeytinyağlı yaprak sarması alındı. Fiyatına bakılmadan üstelik. Sonrasında güzel ve doyurucu bir akşam yemeği vardı. Ardından hazırlıklar başladı. Durmadan yemeler, içmeler…

Keyifli anların vazgeçilmez komedileri olmazsa olmazlarımızdı.  Avrupa Yakası’nın unutulmaz sahneleri, How I Met Your Mother’ın defalarca izlenilesi bölümleri ve “But Am” repliği… Yılbaşı klasiği olan Tombala oyununu da oynadık üstelik.  “ Victoria Secret Defilesi geliyor alkış!” diyerek yeniden eğlence başladı. Yemeler içmeler hala durmadı.

Yılbaşına girmeye yakın televizyon ekranlarında aradık durduk bir dansöz gösterisi. Ahh o çocukluğumuzdaki yılbaşı eğlence programları… Nesrin Topkapılı günler… Az biraz Ümit Besen eşliğinde melankolik haller bulaştı üzerimize.  Yeni seneye dokuz dakika kala “Ya El Yelil” ile biz yaptık dansöz şovunu, tabi herkes kendi bildiğince.

Son beş dakikadan son bir dakikaya kadar geçen zamanı Siyah Maskeli Roy’u bana hediye eden mutsuz insanla saydık. Mutlu olmak için anı güzel kılmak mühimdi. Bırç’la yeni senenin başlangıcını paylaşmak güzeldi. Sonra Mabel’in iç gıdıklayan sesi huzura denkti. Onsuz İstanbul’un hep eksik kaldığını bildiğim kitap kurdum olan Bay Kahveci ile yapılan telefon görüşmeleri bu yıl da sürsün istediğim ilk şeydi. Geçen yıl birlikte olduğumuz Ayşe’nin beni çekiştirip kulağımı çınlatması o anın olmazsa olmazıydı. Gecenin ilerleyen anlarını gözy, feyz ve sedy ile paylaşmak ise paha biçilemezdi. Aslında özel olan tek şey insan evlatlarıyla güzelleşen ilk dakikalardı.

Yılbaşı gecesini keyifli kılansa uykuya dalana kadar olur olmadık her şey hakkında konuşabilmekti. Kareoke yaparken herkesin çok iyi sesi olduğunu düşünmesiydi. Benim bile... O an için umursamamaktı hiç bir şeyi.  Ahh unutmayayım bir de merak edilen olduğumu öğrenmek güzeldi. Sorular sorular sorular… Bir sürü soruya cevap vermekle geçti bütün bir gece. O gece görülen rüyalardan da hayır gelmedi haliyle.

Huzur bazen gözüne gözüne girer senin. Sabah uyanınca gördüğün kar taneleri cama vurur ve “uyan!” der sana. Başın ağrıdan hareket edemezken üstelik. Hatta “Kafamda mast dönemine girmiş binlerce fil tepişiyor.” diye adlandırılır o ağrı. Öyle bir ağrıyla huzura daha yakın uyandım ertesi öğlen. Güne kahveyle başladım. Bir yıl daha geçti derken canımın en köşesinden bütün bir seneyi özetleyen bir ileti aldım.

“Eski yıla dair unutulmayanlar:

ü  Canımmmm ben beğenmedim, sen yer misin?

ü  Sana kalmaz.

ü  Arkadaşınla düzgün konuş aptal/salak

ü  Barbie bebek değil burbery black kokusu dedi.

ü  Esra’nın sağlığına içelim.

ü  Dur bakayım, hakikaten geri zekâlı bu çocuk, mal bu mal.

ü  Hacı ben sana öyle mi dedim, ne zaman dedim hacı?

ü  Herkes ödevler yüzünden çok gergin ya…

ü  Sınıf nasıl beğendi ama çok orijinal oldu, biz yaparız kızım.

ü  Ölümlerden döndük bkz: pamuk ipliği.

ü  Tiroid mi, paratiroid mi, epilepsi mi?..

ü  Ha siz giren gruptunuz.

ü  Hocam Sümeyye grup istiyor.

ü  Şimdi kocaman bir güneş olalım.

ü  Ben ne dedim Benan, aynısını dedim.

ü  Hande ile göz göze geldim şu an.

ü  Ya bu hafta sonu olmasın, oyun var gelemem.

ü  Bunlar oyuna gidecek.

ü  O değil de Sümeyye hala not tutuyor.

ü  Bu bana bir tavırlı bir tavırlı…

ü  Hocam odanız çok güzelmiş. Benan çok methetti de…

ü  Hocam kaşlarımızı aldırırken gözyaşı bezlerimize zarar gelir mi?

ü  He 2 bilgisayar olsun Feyza, ona da ayağımla bakayım.

ü  Omzuma vurma aptal, zonam azdı.

ü  Arkadan sarıl.

ü  Bu ne ya böyle kız kıza el ele tutuşmalar fln.

ü  Kız yetenekli ya…

ü  Hocam Ayşenur’a tamamen katılıyoruz. Sonraki kare: Sen hocaya ne dedin Ayşenur?/ … dedim. /Yuh!

ü  Kafesin içine martı mı çizdin sen şimdi?

ü  Çocuğa limon mu sıktınız bravo!

ü  Ayy cin çarpmış bunu.

ü  E kaynımda da vardı.

ü  Bir puanla idiotu kaçırdın.

ü  Bu terlik Burçin’in gemisine benzemiş.

ü  N’apıyım at nalı gibi tırnakları var.

ü  Yosun bulaşığı gibi gözlerin.

ü  Esra, Benan, Feyza uyandınız mı?

ü  Feyza nerde kaldın?

ü  Benan’ı kim öpmüş?

ü  Canım kalkamadım midem bulandı, kustum.

ü  Hiç uyumadım dün gece. Sadece 2 saat uyudum!

ü  Öğretmenim uyurken bacağınıza dokunabilir miyim?

ü  12 buçukta toplantım var, ona göre.

ü  Senin adın ne gızım?

ü  Pisikoloci mi? ne alakası var pisikolociyle, çocuh bakıcısıyız biz.

ü  Kimse çocuk gelişimcisi geliyor alkışş demiyor.

ü  Kadınlarlan iş yapılmaz gızım…

Ve daha nice geri zekâlı, embesil, aptal eski yıl sona erdi. Yepyeni bir yıl geldi.”

Ne kadar saçma diyaloglar olsa da her anı özeldi. Kocaaa bir yılın mutlu, sağlıklı geçmeyeceği gün gibi belliydi. Bu sene için de aynısı geçerli. O yüzden kimseye mutlu yıllar demiyorum. Ayrıca, her zaman özel programlar yapmak gerekmiyor bazı şeyleri güzelleştirmek için. O anı özel kılacak insan evlatlarıyla birlikte olmak her şeye değiyor. Sadece yaşadığın o anda yanında özel insan evlatları olsun. O zaman huzuru bulursun.

AJANDAMDAN DİPNOT:  Yeni Yıl için alternatif mutluluk kaynakları:

Mutluluk için gençlik, güzellik, para, işte aşkta başarı falan gerekir diye dayatılır hep; oysa daha ne mutluluklar var. Bir çocuğun uykudaki gülücüğünü görmek (ki Kamerun’da wo-mba derlermiş), hafif serin hafif derin berrak bir denizde yüzmek, sevgilinin kokusunu ya da kuraklıktan sonra yağan ilk yağmura eşlik eden hoş kokuyu (petrichor denmiş İngilizcede) içine çekmek…

BENYDEN DİPNOT: Ve tabi ki de sevdiğin yemeğin damağında bıraktığı o lezzet vazgeçilmez bir mutluluk kaynağıdır.