Ansızın bir uyanış..Ve bir öfke, manasız bir şekilde ortalığı salıveren bir çığlık…Sonrası acı içinde uyanıklık…
“İnsan geçmişteki birini sevmeye başlayamaz yoksa başlayabilir mi?”
Okuduğu bu satırın altını derin biriz bırakacak şekilde çizmişti ama gün gelip de aynı duyguyu yaşayabileceğini nereden bilebilirdi? Zaman kıza aldırmadan ilerliyordu ve hangi zaman diliminde olduğunu çoktan unutmuş olan beyni kısa, kesik her anıyı gözlerinin önüne sermekteydi. Bunca küçük anıları hatırlayabildiğine şaşırıp kalsa da merakına engel olamadı. Ve o küçücük anıların canlandırdığı bu kocaman sevgi… Bir anda, gecenin bu saatinde çıkıp gelen, belki de uykusuna en tatlı yerinde son verebilen bir sevgi. İlginçti. Aklını ve duygularını toparlamayı denedi. Olmadı. Ters giden, ona keçi gibi inat eden, daha da kötüsü derinlerde bir yerde acı duymasına neden olan bilinmez bir zaaf vardı ortalıkta.
Hiç tanımadığı, elini omzunda bir kez olsun görmediği, beraber yürümediği, ya da ne bileyim işte kızıp da küplere bile binmediği bir sevgiden ötürü neden pişmanlık duyardı insan? Hem de böyle aniden, durduk yerde…
Geleceğin değişebileceğini biliyordu da geçmişin de değişmesi sıra dışı gibi gözüküyordu.
YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ .http://www.12punto.com/bazen-gecmis-de-degisir.html.
